İki Mecnûn vardı Leylâ zamanında...



İkisi de " Ben Mecnûn'um" diyordu. Devrin padişahının kulağına ulaştı iki Mecnûn'un varlığı... Olmamalı idi böyle bir şey!! Öyle ya şu koca âlemde tek bir Leylâ var; nasıl olur iki Mecnûn!?...

Birisi aşkında kesinlikle sahtekardı padişaha göre...

Ferman çıkardı padişah " Tiz gele her iki Mecnûn olma iddiasındakiler! "

Ferman padişahın, derhal huzura getirildi iki Mecnûn'da... Padişah sordu:

" Bir Leylâ var ne olaki iki Mecnûn? Birinizden biriniz yalancı, sahtekar! İşimi uzatmayın, hanginiz söyleyin bana hakiki Mecnûn!?.. "

İkisi birden dediler: " Padişahım Mecnûn benim! "

Padişah " imtihan ederim, yazık olur size, doğruyu söyleyin! " dedi. İkisi birden yine " imtihanına razıyız ey ulu hükümdar" dediler.

Padişan emr buyurdu " Hemen kütük ve balta gelsin! " " Hanginiz hakiki Mecnûn şimdi anlayacağız " dedi.

" Leylâ'ya olan aşkı için kim elini kestirirse onun Mecnûn olduğunu anlayacağım... " Derhal atıldı Mecnûn'luk iddiasında bulunanlardan biri:

" Kes hünkârım! Bu el Leylâ'ma kurban olsun! "

Koydu elini kütüğe, baltayı vurdu cellat ve eli kesik halde feryâd etti o :

" Leylâ'm! Leyla'm!... "

Diger Mecnûnluk iddiasında olana yöneldi cellat:

" Hadi bakalım sıra sende anlayacağız şimdi sen mi Mecnûn; o mu Mecnûn!..."

Mecnûn, öyle bir bakışla baktı ki cellada, cellad korkusundan üç beş adım geriledi.

" Behey adam! " dedi Mecnûn..

" Behey adam! Ben Leylâ'mın elini kestirmeeeemmm! "