Ben diyorum ki: Vuslatı beklerim, yâr, gaffâr..

Aşk diyor ki: "El-intizâr eşeddü min-en-nâr!.."


Ey özüne yabancı olan!
Ey gurbet yolcusu!
Yolun uzun menzilin uzak.
Yükünü hafiflet! Varlığı bırak.
Yokluk kanadını tak.
Âşıklık menzilinde “varlık” yolcuya engeldir.
Gönlünde aşk dalgaları kabarsın.
Varlık şehirlerini yıkıp yağmalamalısın.
Çünkü;
“O yücelikte
“Ben”
“Biz”
veya
“Sen”
yoktur
“Ben”
“Biz”
“Sen”
ve
“O”
hep biriz.”



Düşümde sana,

"Kalbin dille bir olduğunu nereden anlarız?" diye sordum.

"Doğrudur,

insanın dili kalbiyle bir olmalıdır.

Sözün dağınıklığı, kalbin perişanlığındandır.

Gönül denizdir, dil kıyı;

deniz dalgalanınca

içindekileri sahile atar" dedin...



Ben ki, toz kanatli bir kelebeğim,

Minicik gövdeme yüklü Kafdağı,

Bir zerrecigim ki, Arş'a gebeyim,

Dev sancılarımın budur kaynağı!

Sanırız ki, insan konuştuğu kadardır.
Konuşmadığımız kadarımız da konuşur oysa.
Bir de konuşamayan tarafımız var ki,
Nice konuşmaların gürültüsünü bastırırdı açsaydı ağzını…

İçi zengin olan dışını süsleme ihtiyacı duymaz !

Geldimse bu dünyaya ne bulmuş dünya
Gitsem de eğer kıymeti eksilmez ya !
Bir kimse çıkıp da anlatıp söylemedi
Gelmekte ve gitmekteki hikmet ne ola?



Bir adam bir gün bir yetimin ayağına batan dikeni çıkarmış, diyor ki:

"Bir diken yüzünden bana ne güller açıldı."



"İnsanlarla yaptığı işte onlara haksızlık etmemiş, konuştuğunda yalan söylememiş, söz verdiğinde sözünden dönmemiş bir kimse; şahsiyeti gelişmiş, adaleti görülmüş, kardeşi olmak gerekmiş ve arkasından konuşulması yasak olmuş bir kimse demektir."